Labing-Dalawang Buwan

Unang buwan ako’y iyong napatawad

Hindi ko inaasahan ito ang bungad

Simula ng pagsulat ng aking palad

Ito ang hudyat ng pagiging alagad

Pangalawang buwan dito nagsimula

Pag-ibig na hindi ko inaakala

Pilit kong iniwasan dahil di tama

Naging sandalan taga salo ng luha

Pangatlo, buwan ng aking kaarawan

Ano bang maiguguhit na larawan?

Tila binigyan mo ng kaligayahan

Ngunit alam kong walang patutunguhan

Sa pang-apat, buwan ng iyong kaarawan

Impit na ngiti dahilan ng kalungkutan

Isipan ko ay puno ng katanungan

Tikom ang bibig para sa’ting samahan

Sa pang-lima, ikaw ay tila nawala

Dahilan para aking mata ay lumuha

Sa paglipas nanumbalik ang tawa

Nung ika’y nawala ngayo’y nagbabadya

Sa ika-anim, muli tayong nagkita

Iniwasan kita ngunit di ko kaya

Hanggang sa ako’y kinausap mo na

At ang lahat-lahat dito nagsimula

Ika-pito, bumuo ng alaala

Sa iyong sinambit ako’y naniwala

Ginawa ko ito dahil mahal kita

Ngunit bakit ako ay umuusisa

Sa pang-walo unang hawak sa kamay mo

Noon ay pinapangarap ko lang ito

Nakakahibang at ito ay totoo

Tanong ko lang ako na ba ang mahal mo?

Sa ika-siyam, lagi tayong masaya

May binigay ako sarili kong likha

Basahin mo kapag ika’y nawawala

Munting regalo alay ko sayo sinta

Sa pang-sampu, tuluyan ka ng nawala

Bakit, bakit ganun? Lahat ba’y kulang pa?

Pagod na ako, ngunit ikaw pa rin sinta

Nasaan ka na ba? Mahal pa rin kita

Ika-labing-isa, ikaw ay bumalik

Puso ko ay may sakit, lungkot, at saltik

Laman nito ay ikaw pa rin ang pitik

Dapat bang pagbigyan iyong pagbabalik?

Hindi ko alam ang nararamdaman ko

Dapat ba na pagbigyan ang mga ito

Huling hiling paramdam mo sa puso ko

Tamang panahon hinihintay nito